Ova tvrđava nalazi se u kompleksu južnih gradskih zidina. Ima nepravilan poligonalni oblik, s jednim zaobljenim uglom. Ta važna kula branila je ulaz u morski rukavac između Grada i Lokruma.
U tvrđavu se ulazi iz Ulice ispod mira, sa povišenog platoa. Samo na sjevernoj, ulaznoj fasadi postoje otvori, dok ih prema moru nema. Gradnja kule sv. Margarite započeta je 1426. godine, i dosta precizno je opisana u arhivskim dokumentima.
Prvobitna kula bila je velika kvadratna građevina, čije su strane bile široke nešto preko 10 m. Imala je dva svoda, jedan na visini obrambenog hodnika zidina, a drugi na vrhu kule. Prizemlje kule imalo je prema crkvici sv. Margarite otvoreni luk, te je ispod svoda bilo crkveno dvorište. Tvrđava je rekonstruirana 1571. godine prema projektima Seporosa Mateuccija, tadašnjeg generalnog kapetana dubrovačke vojske. Tom prilikom je porušena crkva sv. Margarite i kućice oko nje, radi boljeg utvrđivanja zidina. Crkvica je ponovo sagrađena u blizini njenog starog položaja.
Ozbiljno je oštećena u potresu 1667. S nje su 1724. godine uklonjeni topovi i preneseni na Trg oružja ispod Revelina. Popravci su trajali sve do 1753. Temelji tvrđave premošćuju raspon između dvije stijenske mase koje su slojevito ispucale. Ovaj dio zidina izložen je jakom udaru valova s juga, tako da je radom valova ispod tvrđave formirana šupljina veličine cca 7 x 7 x 7 m.
Nakon potresa 1979. godine su definirana oštećenja konstrukcije, zbog čega su radovi na sanaciji tvrđave uvršteni u prioritete. Provedeni su geotehnički istražni radovi špilje pod tvrđavom, koja se proteže se u pravcu s-j u dužini oko 18 m. Ronioci su utvrdili slojevitost stijena i u podvodnom dijelu, određen broj kaverni kao i dio kamenih blokova koji su ispali iz nadzemne glavne kaverne. Izrađena je i analiza valnih opterećenja, koja je pokazala da valovi na ovom lokalitetu imaju razornu snagu.
Projektom sanacije stijene u zoni temelja tvrđave predviđeno je kavernu ispuniti betonom manje marke, a otvor zatvoriti grubo obrađenim armirano-betonskim zidom. Sanacija i ojačanje stijenske mase sastojalo se u djelomičnoj monolitizaciji stijene i to samo s morske strane, injektiranjem kroz cijevi. To je nužna statička sanacija, te je kao takva i prezentirana, bez ikakvog oblaganja kamenom, tj. bez nepotrebne reminiscencije na okolnu strukturu ziđa.